Բարև ես պատուհան եմ։ Ես Արևմտյան դպրոցի պատուհանն եմ, հարց կտաք ձեզ, որ մի սեյնակի պատուհանն եմ։ Խնդրում եմ սկսզբից ցավակցեք, որովհետև ես ռուսերնի կաբինետի պատուհանն եմ։ Դե լավ սկեսենք իմ բողոքներից։ Առաջին ես նենց կուզեի, որ ոչ թե ես կանգնեի վարագույրի հետևը, այլ ամեն ինչ հակառակը լիներ, որովհետև մտածեք դուք ձեր համար հանգստանում եք չորսի մեկի դասարանից, հետո արև գալիս է և դուք արթնանում եք։ Հըլը մեկ վայրկյան մտածեք ինձ ձերը տեղ։ Լավ հիմա ձեզ կպատմեմ այդ ֆուտբոլ խաղացող տղաների մասին։ Ինձ թվում է, թե դուք գիտեք, որ տղաների համար սարքել են ֆուտբոլի դաշտ։ Մոտավորապես երկու մետր են այդ ճաղավանդակները։ Բայց դա տղաներին չի կանգնացնում։ Ֆուտբոլի դաշտում կան երկու դռներ, չէ դռներ չէ, դռան նման կոնստրուկցիա ունեն։ Դրանք միշտ բաց են։ Եվ տղաների գնադը ացնում է այդ դռնով և ուղիղ գալիս է իմ գլխին։ Հասկանում եմ, որ նրանք մեկ անգամ են կպել, բայց դա շատ ուժեղ ինձ ցավացրել և դաղել։ Հիմա պետք է մտածել երրորդ բողոքի մասին։ Մտածեցի։ Այդ չորսի մեկի, որ կա չէ, նրանք եթե ունենում են ռուսերենի կաբինետում դասեր մենակ երկու դասերին են հանգիստ նստում։ Այդ դասերիը անվանումները են մայրենի և հայրենագիտություն։ Մաթեմատիկային, ռուսերենին և մեկ-մեկ էլ անգլերենին, այդ դասերին նրանք աղմկում են, բայց պահեր են լինեում, երբ նրանք հանգիստ են։ Դե լավ իմ բողոքները ավարտվեցին։ Բայց մի մտածեք, որ ես էլ բողոք չեմ ունենամ։ Կունենամ ու կունենամ մինչև ֆուտբոլի դաշտի գնակը ինձ չկպնի։ Նաև շնորհավորում եմ ձեզ տղաներ, սպրոտի սենյակի պատուհանը ձեր վրա էլ չի նեղացել։ Բայց ես նեղացել եմ ձեզանից տղաներ։